همه نگرانی های انسان در زندگی، یک اندازه نیستند و اهمیت یکسان ندارند، مقدار اهمیت یک نگرانی به دو امر بستگی دارد: یکی، کیفیت و کمیت امر نامطلوب، یعنی کمیت و کیفیت آثار ناراحت کننده ای که این امر نامطلوب می تواند به همراه داشته باشد و دیگری، مقدار احتمال وقوع امر نامطلوب، زیرا، امور نامطلوب دو گونه اند: بعضی چنانند که به صورت طبیعی، انسان، معمولا از آن غافل نمی شود مثلا، کسی که شناکردن نمی داند اگر در آبی عمیق بیافتد غرق می شود اما، معمولا احتمال غرق شدن در آب، فکر انسان ها را مشغول نمی کند چون آگاهی از عاقبت مرگبار فرو رفتن در دریایی عمیق، به صورت طبیعی انسان را از بی گدار به آب زدن، باز می دارد آنکس که از پیامدهای بد نوشیدن مایع زهرآلود، آگاه است و زهر را می شناسد، از اینکه زهری بنوشد نگرانی ندارد چون انگیزه ای برای نوشیدن آن ندارد بنابراین، هرچند عاقبت نوشیدن مایعی زهرآلود، بسیار خطرناک است اما چون احتمال وقوع آن زیاد نیست نباید نگرانی ایجاد کند معمولا هم، نگرانی ای نمی کند اما، همه عوامل خطر، اینگونه نیستند، برخی از اعمالی که آثار ناگواری در پی دارند عواملی هم برای ترغیب به انجام یا پیشامدن آن اعمال، وجود دارد. این عوامل، احتمال وقوع در آنها را زیاد می کند.
جاده ای صاف و خلوت را در نظر گیرید که با اتومبیلی با شتاب و تیزرو در آن در حرکتید. هوایی گرم هم، از بیرون شما را آزار می دهد از سوی دیگر، تا زمان وعده ای که دارید فرصتی اندک بیش نمانده است و اگر به موقع، به وعده گاه خویش نرسید زیانی فراوان خواهید کرد همسفر شما هم، پی در پی، از عواقب سوء دیر رسیدن، سخن می گوید و شما را به افزودن سرعت ترغیب می کند در این حال، از هر سوء وسوسه می شوید که تا می توانید بر سرعت خود بیافزائید اما، واقع این است که این جاده و این وسیله نقلیه، ظرفیت هر سرعتی را ندارد هر لحظه ممکن است حیوانی، از یک سو به وسط جاده بپرد و یا وسیله نقلیه دیگری از راهی فرعی، به جاده اصلی وارد شود و در این صورت برخورد با یک حیوان یا وسیله نقلیه دیگر همان، و واژگون شدن اتومبیل و خورد شدن استخوان های شما در لابلای پاره های آهن همان. ممکن است، برای آرامش روحی خود، لحظه ای پلک ها را بر هم گذارید و به ناگاه خود را معلق میان کوه و دره، در حال سقوط به ته دره بیابید.
آنگاه که عوامل گوناگونی برای غافل کردن شما، از این گونه خطرات وجود دارد و احتمال وقوع خطر، بسیار زیاد می شود کسی باید باشد که به ما هشدار دهد که سرعت زیاد، مساوی با خطری جدی است، باید تابلوهایی باشند که به پیامدهای سوء این سرعت غیر عاقلانه، هشدار دهند، باید تصاویری از صحنه های دردناک تصادف، در ابتدا و بین راه ها، نصب شوند تا بدانیم که وجود راه و تندرو بودن وسیله نقلیه، دلیل آزادی مطلق برای هر گونه سرعت نیست.
با توجه به مثال فوق، می توان بدست آورد که چنین نیست که هر جا، انسان، به صورتی اجمالی از خطری بزرگ آگاه است به صورت طبیعی هم، از آن احتراز کند.
مثال دنیای ما انسان ها، نسبت به جهان آخرت، مثال جاده ای وسوسه کننده است، انسان ها در دنیا در انجام بسیاری از رفتارها آزاد و توانا هستند و چون معمولا هم مانعی در راه خود نمی بینند، فکر می کنند، مطابق با مصالح خود تصمیم می گیرند اما، واقع این است که بعضی تصمیم های ما حرکت در مسیری خطرناک است که نیاز به هشدارهای مکرر دارد.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: